Van halve Surinamer naar backpacker

Inmiddels is het alweer 8 dagen geleden dat ik Nickerie heb verlaten. Pas 2 dagen daarna ben ik ook daadwerkelijk Suriname uitgegaan, toch voelde het verlaten van Nickerie het meest als afscheid nemen. Natuurlijk zie je meerdere mensen voor je vertrekken en geeft dat en beetje een beeld van hoe lastig het is om het Surinaamse leven achter je te laten, maar de werkelijkheid viel nog iets meer tegen. Mede dankzij alle (overigens goedbedoelde) lieve woorden van mijn collega's. Uiteindelijk mis ik dat nog het meest, het gezellige samenleven met elkaar, lief en leed delen en dan ook nog fijn samenwerken. Het is dan ook maar goed dat ik nog niet in de kou in Nederland hoef te sikkeneuren. Momenteel bevindt ik mij op een hele relaxte plek. Ergens in een klein dorpje aan de westkust van Panama is er een hostel direct naast Playa Venao, een prachtig surfstrand. Ik lig dan ook heerlijk in een hangmat dit reisverslag te schrijven. Tussen Nickerie en dit plekje in heb ik mij ook bijzonder goed vermaakt. Oudejaarsdag in Paramaribo was vooral een hele middag op straat dansen in de regen met veel bombels (groot knalvuurwerk) die her en der afgingen en gelukkig opgevangen door hele fijne mensen die ik nog deels kende van mijn start in Suriname. Van 1 tot 4 januari heb ik nog even het heel erg toeristische Aruba gezien, vooral een kwestie van bijkomen op het strand en prachtige vissen gezien met snorkelen. Vanaf Aruba vloog ik over Venezuela naar Panama stad. Ik mocht overigens bijna niet mee met het vliegtuig omdat een ticket Panama uit verplicht was en een ticket vanaf Costa Rica blijkbaar niet volstond. Maar lang leve WiFi waardoor ik snel
een shuttle bus van Panama naar Costa Rica heb kunnen boeken. Het vliegveld in Venezuela was ineens wel heel anders: klein, warm, vol met mensen, alleen maar Spaanstalige omroepen (oeps, no hablo espanol), en vooral vlak voor vertrek ineens een strenge drugscontrole (we moesten, mannen en vrouwen gescheiden, in 2 rijen gaan staan, tassen voor ons op de grond en vervolgens kwam een drugshond meerdere keren langs om de tassen te besnuffelen, gelukkig niks gevonden). Panama stad is een oprechte schok als je daarvoor in het kleine Suriname hebt gezeten. Met z'n twee miljoen inwoners en gigantische wolkenkrabbers is het een wereldstad van formaat. Overigens is die twee miljoen gelijk de helft van de bevolking van heel Panama. Er is nog een oud deel van de stad wat bijzonder is om te zien en vooral het gigantische bouwwerk in het Panama kanaal (en het eerste deel is al meer dan 100 jaar oud!) dwingt respect af. Maar na de stad is de rust van hier ook wel even fijn. Vanuit hier is het op naar Boquete (jungle van Panama) en Bocas del Toro (mooie eilanden groep). En over 8 dagen tijd om vanuit Panama de oversteek naar Costa Rica te maken. Daar mag ik nog heerlijk 2 weken rond gaan reizen met mijn broertje. Ik zal nog eens een poging doen wat te schrijven tijdens de rest van mijn reis, maar ik beloof niks.