Week 1-2

Na een kleine 2 weken in Suriname, begint het al behoorlijk als thuis te voelen. Midden op de dag vrijwel standaard klam van het zweet zijn, is inmiddels normaal geworden. Alhoewel een goede windvlaag of regenbui dan nog steeds erg gewaardeerd wordt.

De eerste paar dagen in Paramaribo stonden vooral in het teken van het visum (MKV) en een beetje de weg leren kennen. Onder andere ontdekken welke bus je waarheen moet hebben, kan nogal een kunst zijn. Er bestaan geen vaste vertrektijden, de bus vertrekt vanuit het centrum als deze vol zit. Gelukkig is iedereen hier uiterst vriendelijk en kom je door te vragen een heel eind. Al lopend over straat wordt je van alle kanten begroet, zowel door mensen als door honden (daarvan zijn er zowel genoeg als huisdier te vinden als als straathond). Midden in de stad wordt je omringt door allerlei geuren van alle Surinaamse gerechten, onder andere te koop op de markt. De helft van wat er te koop is, herken ik totaal niet, maar ik hoop dat dat over een half jaartje anders is.

De bureaucratie van Suriname heb ik ook snel leren kennen. Dit begon al in Nederland met alle papieren die nodig waren voor het juiste visum, die dan uiteindelijk niet op tijd gereed is. Maar éénmaal in het land zelf, lijkt dat allemaal niet zo'n groot probleem, dus ben ik hier officieel als toerist, maar praktisch gelukkig wel wat meer. Wel een reëele kans dat ik bij het uitreizen een verbod zal krijgen om die 2 jaar erna opnieuw Suriname te bezoeken. Maar dat wachten we dan maar af. Een andere vorm van bureaucratie is de administratielast in het ziekenhuis. Overal is een papiertje voor (en natuurlijk alles nog handgeschreven) en voor elke verzekering weer een ander soort papiertje.

Het eerste weekend ben ik gelijk door één van mijn collega's naar een festival in de buurt van Paramaribo meegenomen. Een hoop gezelligheid, veel nieuwe mensen en mooi logeeradres aan de Suriname rivier. Op zaterdag vervolgens van het ene feestje over naar een afscheidsfeestje van in Nickerie. Overigens is het merendeel van de feestjes buiten, onder genot van onder ander Parbo bier (typisch Surinaams).

Werken hier is op sommige momenten net als in Nederland, maar er zijn ook genoeg verschillen. Om maar even een paar voorbeelden te noemen. Een ambulancerit kan alleen worden aangevraagd door politie (bijv bij een aanrijding) of door een arts. Daardoor brengen familieleden patiënten vaak zelf naar de SEH, ook als ze doodziek zijn. Uberhaupt zie je hier veel meer ziekten, complicaties etc.

Nu op naar een avonddienst, dus ik probeer later weer wat meer aan te vullen.