No spang

Hier en daar ontvang ik wat ongeduldige berichten uit Nederland; waar mijn volgende blog toch blijft. Allereerst: Relax! Maak je niet druk! Of zoals de Surinamers het zouden zeggen: 'No spang'. Soms is geen bericht, goed bericht. Ik vermaak mij prima hier en dat in een gehucht als Nieuw Nickerie. Een beetje werken, een beetje zwemmen, af en toe boksen, maar eigenlijk vooral veel met huisgenoten/collega's kletsen, koken en spelletjes (vooral troefcall) doen.

Om jullie een beetje een idee te geven hoe het leven hier eruit ziet, neem ik jullie gewoon mee naar een willekeurige dag en wel woensdag 9 augustus. Zoals mij hier vaker overkomt, was ik in alle vroegte wakker. Dat betekent de gelegenheid om lekker in het zonnetje te ontbijten zonder dat de echte hitte is losgebarsten. De vroege ochtend is ook het beste moment om naar de markt te gaan, dan is er nog alle keus in groenten en fruit. Eigenlijk is het rondlopen over de markt en bekijken wat er allemaal te koop is stiekem leuker dan waar je allemaal mee thuis komt. Alhoewel het proeven van allerlei soorten fruit die voor mij nieuw zijn, ook een hele beleving. Denk aan Markusa, Pompelmoes, goede grote ananas, mango etc. Terug van de markt toch maar eens tijd om de was te doen, wat hier overigens niet zo geautomatiseerd gaat als ik gewend was. Eerst zelf koud water in de bak doen, wat waspoeder erbij en dan aanzetten, vervolgens overhevelen naar de centrifuge en met een half uurtje is je was weer gedaan. De yoghurt blijkt op, dus een goede reden om even op de fiets naar de Chinees te gaan. Dan bedoel ik niet 'de Chinees' zoals we dat in Nederland bedoelen met afhaaleten. Hier is 'de Chinees' de supermarkt. Zoals op zoveel plekken ter wereld, bezitten de Chinezen ongeveer alle winkels hier.

Om een uur of drie is het zover: tijd voor weer een Surinaams feestje. Dit keer is het de feestdag voor de inheemsen. Aangezien de inheemsen niet zoveel in Nieuw Nickerie zitten, betekent dat op naar een dorpje wat verderop. Dankzij een broeder op de spoed, waar onze hele groep mee bevriend is worden we vanzelf die kant op gereden.

Op dit moment wil ik jullie vragen even je fantasie te gebruiken en het volgende voor te stellen. Je stapt met 8 anderen in een normaal formaat stationwagen met een sportief uiterlijk. Een deel van de auto zit vol met spullen die vanuit Nederland opgestuurd zijn en worden uitgedeeld aan de inheemsen en dat betekent dan ook even flink proppen, maar we passen allemaal in de auto (het hielp dat van de 9 er drie <12 jaar waren). Gordels zijn er wel, maar worden niet gebruikt. Uit de speakers klinken genoeg goed foute nummers (met het volume op een stand dat je je buurman ook met schreeuwen eigenlijk niet meer verstaat). Om je fantasie te helpen, vraag ik je nu het volgende nummer op maximaal volume te draaien: Violatorz - Bobo (The Remix) ft. Svenchy, Darryl, Keizer, Sjaak. Goed, zit iedereen er klaar voor? Tijd om een uurtje te rijden naar Wageningen. De weg is overigens niet altijd even egaal, genoeg gaten en onregelmatigheden in de weg. Maar denk maar niet dat dit enige invloed heeft op de snelheid. Langs de weg een Nederlands rond bord met rode rand en binnenin 50 vermeld. Op de teller in de auto staat 120 km/h genoteerd. We passeren geregeld brommers en motoren met weinig meer bescherming dan een helm die een beetje halfvast op het hoofd zit. Overigens weten de motorrijders hier nog wel wat meer dan 120 km/h te halen (denk meer aan 250 a 300 km/h).

Welkom in Wageningen! Je hebt de rit overleefd. Toch nog steeds een opluchting, alhoewel dit soort ritjes wel beginnen te wennen. Na een alternatieve route langs apen in de bomen, komen we op een soort Kwaku festival terecht (alhoewel het natuurlijk andersom is: Kwaku is een beetje zoals het inheemse festival). Jong en oud loopt door elkaar, de mate waarin de alcohol invloed heeft op de aanwezigen wisselt ook nogal. Vrij snel steken we per boot over naar Post-Utrecht, een echt inheems dorp. Hier wordt onder een wat ruime afdakking flink gefeest. Er wordt even gek opgekeken wat die Bakra's (blanken) hier toch doen, maar we worden heel hartelijk ontvangen. Binnen de kortste keren wordt er flink gedanst en proberen de Bakra's de heupen steeds wat losser te krijgen. Met wat Parbo bier en Borgoe (Surinaamse rum) met cola/sprite, gaat het steeds beter met de heupen. Een uur of 5 later zijn de kinderen moe en de volwassenen hongerig. Tijd om te gaan. Nu denk je misschien dat het wel jammer is dat de enige Surinamer nu net de Bob moet zijn. Maar 'de Bob' dat kennen ze hier niet. Met drank op rijden is heel normaal. Wees niet bang, met de kinderen in de auto, ging dit niet om grote hoeveelheden. Maar 's nachts na het uitgaan stapt iedereen in de eigen auto, onafhankelijk van de hoeveelheid alcohol op en met ongewijzigde snelheid onderweg.

Ook nu weer: veilig en wel aangekomen, ditmaal in Nickerie. Tijd voor wat naborrelen, naar bed en de volgende dag weer een dagdienst in het ziekenhuis.